صدای سالار عقیلی با ساز بیگانه کوک نمی‌شود

«هنر» به‌عنوان یک مقوله‌ی حسی یکی از وسایل ارتباطی میان جوامع انسانی به شمار می‌رود؛ وسیله‌‌ای که وظیفه‌اش این است که با ایجاد «ارتباط مشخص» مخاطبان را تحت‌تـأثیر قرار دهد. لذا در هنر، «احساس» و «ارتباط» دو مقوله‌ای تفکیک ‌ناپذیرند که یک ارتباط حسی را رقم می‌زنند. به تعبیری ساده، آدمی توسط هنر، احساس خود را به دیگران انتقال می‌دهد. البته ناگفته پیداست که هنر در لذت‌جویی و سرگرمی خلاصه نمی‌شود بلکه یک فعالیت انسانی است که سعی دارد احساسات آدمی را برانگیزد و شعور معقول انسان‌ها را به حوزة احساس منتقل کند. در این میان هنرمند یا همان دارنده‌ی هنر دارای رسالت و وظیفه‌ای خطیر و حساس است چراکه کار و بن مایه هنر این است آنچه را که ممکن است در قالب استدلال و تعقل، نامفهوم و دور از دسترس باقی بماند، مفهوم سازد و در دسترس همگان قرار دهد.

با این مقدمه‌ی کوتاه، می‌رویم سراغ اصل مطلب یعنی حضور سالار عقیلی در شبکه‌ی ماهواره‌ای ضدانقلاب «من و تو». شاید در ظاهر از وقت پرداختن به این موضوع گذاشته باشد و به قول معروف خبر دیگر سوخته باشد و جذابیتی هم برای مخاطب نداشته باشد، اما از این جهت این موضوع با اندکی تأخیر مورد توجه قرار گرفته و به تعبیری بدین خاطر تعمداً در بررسی آن تعلل شده تا در فضایی آرام و به دور از حواشی و جنجال‌ها، بهتر بتوان، چنین موضوع مهم و ظریفی را مورد توجه و مداقه قرار داد.

عصر شنبه هفته گذشته (سوم بهمن ماه) سالار عقیلی خواننده معروف سنتی کشورمان مهمان برنامه‌ی منوتوپلاس تلویزیون من و تو بود. حضور عقیلی در این شبکه ضد انقلاب واکنش‌های زیادی در شبکه‌های اجتماعی به دنبال داشت.

در اینجا به دنبال پرداختن به این واکنش‌ها که با جنجال‌ها و حواشی همراه بود، نبوده و نیستم بلکه تمام حرف این است: بهانه‌ی حضور سالار عقیلی در من و تو هرچه باشد چه معرفی و تبلیغ تور کنسرتش در اروپا چه به گفته خود او، دفاع و حمایت تمام قد از ایران و ایرانی اما متأسفانه باید گفت در نتیجه امر تغییری حاصل نخواهد شد و آن این است که ما توسط یکی از هنرمندان خوب خود به این شبکه ضدانقلاب مشروعیت بخشیده‌‌ایم و آن‌را به رسمیت شناخته‌ایم. کشیدن کبریت در پمپ بنزین با هر خواست و نیتی تنها یک نتیجه دارد و آن چیری نیست جز نیستی و نابودی. مگر می‌شود در خانه دشمن جلوس کرد و دم از حمایت از هموطن و وفاداری به موطن زد! اگر این طور بود که دیگر نمی‌گفتند "شریک دزد و رفیق قافله". البته در مثل مناقشه نیست و ما هم به‌دنبال محاکمه و خط و نشان کشیدن برای سالار عقیلی نیستم و فقط می‌خواهیم بگویم اصل و متن این حضور در یک شبکه‌ی ضدانقلاب و سلطنت‌طلب که فعالیت‌ها و برنامه‌های آن با اساس و ماهیت نظام اسلامی در ایران در ستیز و تعارض است اقدامی نسجنیده و غیرحرفه‌ای است آن هم از جانب یک خواننده اصیل که با صدایش شور و حماسه می‌آفریند و به جامعه امید و آرامش می‌بخشد.

از این ‌رو ناگفته پیداست که برای گردانندگان و دست‌اندرکاران شبکه تلویزیونی من و تو، صرف حضور سالار عقیلی در یکی از برنامه‌های این شبکه مغتنم بود و کافی. برای آنها چندان مهم نبود که عقیلی در این برنامه چند دقیقه حضور خواهد داشت و یا چه خواهد گفت. همین‌که توانستند به هر طریق یک هنرمند پرآوازه را که در داخل کشور روی آن سرمایه‌گذاری شده به این برنامه بکشانند، باید کلاهشان را هم بالا بیاندازند.

نکته دیگر اینجاست که در دنیای امروزی بر مبنای نظام سیاسی هر کشوری، هنرمندان ملزوم به رعایت یکسری بایسته‌ها و خطوط قرمزند. رعایت و التزام به این بایدها و قیود در ایران هم چیز عجیب و غریب نیست بلکه برگرفته از خواست و مطالبه مردم می‌باشد که پیروزی انقلاب اسلامی را رقم زدند و نظام جمهوری اسلامی در ایران را بنیان نهادند. نتیجه این‌که هنرمندان این مرز و بوم نباید پس از بهره‌مندی از فرصت‌ها و امکانات جمهوری اسلامی ایران و محبت مردم، قواعد و قوانین آن را نادیده بگیرند.

از این‌رو منصفانه نیست این خواننده که مردم و مسئولان جمهوری اسلامی ایران،‌ فضایی مطلوب و مستعد را برای درخشش و چهره شدنش فراهم کردند، اکنون بخواهد در کشتی این مملکت بنشیند و زپر پای خود را سوراخ کند. روا نیست که عقیلی با شنا کردن برخلاف جریان آب، سرمایه‌سوزی کند.

مخلص کلام این که باید همواره میان هنرمندان و مردم- حاکمیت یک «رابطه دوطرفه» برقرار باشد. چراکه کسی نمی‌خواهد سالار عقیلی را به سمت بیگانگان هل بدهد و تلاش‌ها و زحمات این هنرمند اصیل کشورمان را تنها به خاطر یک اشتباه نادیده بگیرد و فراموش کند. و از آن سو، دل نوشته‌ی عقیلی به خبرگزاری فارس نشان داد که او هم بنا نداشته و ندارد صدای خود را با ساز بیگانه کوک کند. صدای زیبا او همچنان با شعر حماسی «وطنم ای شکوه پابرجا...» طنین‌انداز خانه‌هایمان خواهد شد.

نویسنده/ مصطفی عبدلی