توهم اجرای عدالت برای قربانیان آزار جنسی در آمریکا

به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صداو سیما، در این گزارش به قلم پل مونی با عنوان « توهم اجرای عدالت برای قربانیان آزار جنسی در آمریکا»، آمده است: من -نویسنده- پس از چند دهه حمایت از قربانیان سوء استفاده های جنسی، به این نتیجه رسیدم که بازداشت جری ساندورسکی  در سال دو هزار و یازده، می تواند بدین معنا باشد افرادی که کودکان را هدف آزارهای جنسی قرار می دهند، افرادی نامرتب با لباس های کثیف هستند.

اما زمانی که سال گذشته فاش شد جی دنیس هاسترت رئیس سابق مجلس نمایندگان آمریکا از حزب جمهوریخواه به یک دانش آموز دبیرستانی (که زمانی که مربی کشتی در دبیرستان بود از او سوء استفاده جنسی کرده بود) حق السکوت پرداخت کرد، واکنش ها در زادگاهش در «یورک ویل»  و کنگره ثابت کرد این داستان همچنان ادامه دارد.

این موضوع که افراد خوب کودکان را آزار جنسی نمی دهند، پوششی خطرناک برای این موضوع محسوب می شود . این افراد با پنهان شدن در ورای چهره فردی مهربان می دانند که در حال ارتکاب جرم هستند، موضوعی که سبب ساکت شدن بیشتر قربانیان برای همیشه می شود. در واقع باید گفت این قانون است که سبب می شود عدالت درباره قربانیان اجرا نشود. مریلند یک نمونه در این باره محسوب می شود: در این شهر، افراد بالای هجده سال می توانند شکایت کنند، دوره ای که طی آن، شمار کمی از قربانیان می توانند اذعان کنند چه موضوع وحشتناکی را تجربه کرده اند. هیچ یک از قربانیان هاسترت حاضر به شکایت در این باره نشدند، بلکه یک کارمند بانک بود که به سبب مشاهده یک فعالیت بانکی غیر عادی، مقامات فدرال را در جریان این موضوع قرار داد. 

همچنین باید گفت افراد کودک آزار بیمار هستند. بررسی انجام شده در سال دو هزار و پانزده در ارتباط با مجرمان در سازمان های فعال درباره جوانان نشان می دهد بیش از نیمی از این افراد به صورتی خاص در فعالیت هایی مشارکت می کنند که به کودکان دسترسی دارند. آنها برای رسیدن به هدف خود عجله ندارند و تمایل دارند برای این کار ماه ها صبر کنند. برای این فراد مهم است که خود را فردی خوب جلوه دهند. آنها کودکان را با دادن هدیه فریب می دهند. فرد کودک آزار سپس با رفتارهای عادی کار خود را آغاز می کند. 

فرد کودک آزار می تواند از خجالت، ترس و شرمساری کودک بهره برداری کند. یکی از قربانیان کودک آزاری درباره دلیل مطرح نکردن این موضوع گفت: «چه کسی حرف مرا باور می کرد؟» 

احتمالا حامیان هاسترت بر این باورند که با توجه به بیماری او دوران کاری اش در کنگره، حکم پانزده ماه زندان برای او بسیار سخت گیرانه و شدید بود.