پخش زنده
امروز: -
گشت و گذار سایبری؛
شاعر آئینی کشور غزل خداحافظی را سرود
احمد عزیزی شاعر نام‌آشنای کشورمان بعد از تحمل سال‌ها بیماری و در شرایطی که 9 سال را در بیمارستان امام رضا(ع) کرمانشاه، بستری بود، دارفانی را وداع گفت.
به گزارش سرویس فضای مجازی خبرگزاری صدا و سیما، احمد عزیزی در چهارم دی‌ماه 1337 در سرپل ذهاب کرمانشاه به دنیا آمد. وی سرودنش را از سنین نوجوانی آغاز کرد و پیش از انقلاب اشعارش را برای نشریات ارسال می‌کرد. شمس آل‌احمد از وی برای حضور در تهران دعوت و زمینه دیدار احمد عزیزی با استاد شهید مرتضی مطهری را فراهم می‌کند. احمد عزیزی بعد از انقلاب و با شروع جنگ به تهران مهاجرت می‌کند و همزمان فعالیت مطبوعاتی‌اش را با همکاری با روزنامه جمهوری اسلامی آغاز می‌کند. وی مدتی را نیز در شهرستان نور اقامت داشته است.
احمد عزیزی به معنویت و عرفان اسلامی در اشعارش علاقه نشان می‌دهد و نوآوری‌های شعری وی باعث می‌شود که در میان شاعران بعد از انقلاب به عنوان شاعری صاحب سبک شناخته شود.
از وی آثار متعددی به جای مانده است که از میان آنها می‌توان به «کفش‌های مکاشفه»، «شرجی آواز»، «خوابنامه و باغ تناسخ»، «ترجمه زخم»، «باران پروانه»، «رودخانه رؤیا»، «ناودان الماس»، «ترانه‌های ایلیایی»، «ملکوت تکلم»، «سیل گل سرخ» و «روستای فطرت» اشاره کرد.
وی در اسفندماه سال 86 به دلیل عارضه مغزی به بیمارستان منتقل شد و 9 سال تمام در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان امام‌رضا(ع) کرمانشاه بستری بود. مقام معظم رهبری در سفری که سال 90 به استان کرمانشاه داشتند به عیادت احمد عزیزی نیز رفتند.
احمد عزیزی پس از 9 سال خلوت با خدا در 16 اسفندماه 1395 در سن 58 سالگی درگذشت.
سید عباس صالحی، معاون امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، با انتشار پیامی درگذشت احمد عزیزی، شاعر اهل بیت(ع) و انقلاب را تسلیت گفت همچنین علی لاریجانی رئیس مجلس شورای اسلامی در پیامی درگذشت احمد عزیزی، شاعر توانمند انقلاب را تسلیت گفت.
شعری زیبا از مرحوم احمد عزیزی
عشق من پاییز آمد مثل پار
باز هم ما بازماندیم از بهار
احتراق لاله را دیدیم ما
گل دمید و خون نجوشیدیم ما
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشکی‌پوش بود
یاس بوی مهربانی می‌دهد
عطر دوران جوانی می‌دهد
یاس‌ها یادآور پروانه‌اند
یاس‌ها پیغمبران خانه‌اند
یاس در هر جا نوید آشتی‌ست
یاس دامان سپید آشتی‌ست
در شبان ما که شد خورشید؟ یاس
بر لبان ما که می‌خندید؟ یاس
یاس یک شب را گل ایوان ماست
یاس تنها یک سحر مهمان ماست
بعد روی صبح پرپر می‌شود
راهی شب‌های دیگر می‌شود
یاس مثل عطر پاک نیت است
یاس استنشاق معصومیت است
یاس را آیینه‌ها رو کرده‌اند
یاس را پیغمبران بو کرده‌اند
یاس بوی حوض کوثر می‌دهد
عطر اخلاق پیمبر می‌دهد
حضرت زهرا دلش از یاس بود
دانه‌های اشکش از الماس بود
داغ عطر یاس زهرا زیر ماه
می‌چکانید اشک حیدر را به راه
عشق معصوم علی یاس است و بس
چشم او یک چشمه الماس است و بس
اشک می‌ریزد علی مانند رود
بر تن زهرا گل یاس کبود
گریه آری گریه چون ابر چمن
بر کبود یاس و سرخ نسترن
گریه کن حیدر که مقصد مشکل است
این جدایی از محمد مشکل است
گریه کن زیرا که دخت آفتاب
بی‌خبر باید بخوابد در تراب
این دل یاس است و روح یاسمین
این امانت را امین باش ای زمین
نیمه‌شب دزدانه باید در مغاک
ریخت بر روی گل خورشید خاک
یاس خوشبوی محمد داغ دید
صد فدک زخم از گل این باغ دید
مدفن این ناله غیر از چاه نیست
جز دو کس از قبر او آگاه نیست
گریه بر فرق عدالت کن که فاق
می‌شود از زهر شمشیر نفاق
گریه بر طشت حسن کن تا سحر
که پر است از لخته خون جگر
گریه کن چون ابر بارانی به چاه
بر حسین تشنه‌لب در قتلگاه
خاندانت را به غارت می‌برند
دخترانت را اسارت می‌برند
گریه بر بی‌دستی احساس کن
گریه بر طفلان بی‌عباس کن
باز کن حیدر تو شط اشک را
تا نگیرد با خجالت مشک را
گریه کن بر آن یتیمانی که شام
با تو می‌خوردند در اشک مدام
گریه کن چون گریه ابر بهار
گریه کن بر روی گل‌های مزار
مثل نوزادان که مادر‌مرده‌اند
مثل طفلانی که آتش خورده‌اند
گریه کن در زیر تابوت روان
گریه کن بر نسترن‌های جوان
گریه کن زیرا که گل‌ها دیده‌اند
یاس‌های مهربان کوچیده‌اند
گریه کن زیرا که شبنم فانی است
هر گلی در معرض ویرانی است
ما سر خود را اسیری می‌بریم
ما جوانی را به پیری می‌بریم
زیر گورستانی از برگ رزان
من بهاری مرده دارم ای خزان
زخم آن گل در تن من چاک شد
آن بهار مرده در من خاک شد
ای بهار گریه بار نا امید
ای گل مأیوس من یاس سپید
نظر شما