خروج آمریکا از برجام کار عقلانی نیست

وی در پیام دیگری آورده است بیایید سناریوهای واقع بینانه تر را بررسی کنیم. آمریکا پایبندی ایران را به توافق هسته ای تایید نمی کند و می گوید توافقی بهتر را خواستار است. کنگره احتمالا تحریم ها را مجددا اعمال می کند و شاید هم این کار را انجام ندهد. اگر تحریم ها مجددا اعمال نشود و ترامپ به تاکید بر عدم پایبندی ایران و در عین حال تخفیف تحریم ها ادامه دهد، روندی کاملا غیرمنسجم پیش می رود. در چنین سناریویی ، اروپایی ها قطعا موضع سختی در پیش می گیرند و به دنبال راهی برای حفظ این توافق خواهند بود بنابراین آنها با آمریکا برای پیدا کردن راههای برون رفت از بحران تعامل می کنند. اما ایران و احتمالا چین و روسیه چنین روندی در پیش نمی گیرند بنابراین این نظریه که می توان توافق بهتری داشت، یک رویا خواهد بود. در نهایت فشارها به ترامپ و جمهوری خواهان در کنگره افزایش می یابد و به احتمالا قوی در نهایت مجددا تحریم ها اعمال می شود. پس از آن ما با یک نظام تحریم های بسیار متزلزل مواجهیم. برخی کشورها این تحریم ها را اعمال می کنند و دیگران آنها را بلوف های آمریکا توصیف می کنند. برخی کشورها از مشارکت در ایران پاپس می کشند و بقیه خیر. دستیابی به این نتیجه که ما اهرم بیشتری در قبال ایران نسبت به زمان مذاکره بر سر توافق هسته ای خواهیم داشت ، نیز یک رویا خواهد بود. در عین حال ایران نیز ساکت و آرام باقی نمی ماند، سیاست های داخلی این کشور چنین اجازه ای به آنها نمی دهد. این کشور روند حرکتی برنامه هسته ای ایران را به آرامی آغاز می کند. ایرانی ها به سرعت به دنبال ساخت بمب نمی روند اما برداشتن گام های کوچک را آغاز می کنند و غنی سازی را مجددا از سرمی گیرند و اساسا ما با دو تفاوت بسیار بزرگ به شرایط چند سال قبل و زمان آغاز مذاکرات بازمی گردیم. اول اینکه ائتلاف بین المللی که تشکیل آن مدت زمان زیادی زمان برد، شکننده شده است. دوم اینکه  یک توافق دیپلماتیک مهم و جدی وجود داشته و شکست خورده است و این امر یعنی همه طرف ها اعتماد و باور چندانی به دستیابی به توافق دیگری ندارند. کسی نمی داند چقدر طول می کشد، دو سال، پنج سال ، ده سال. اما در نهایت نتیجه مشابه خواهد بود. ایران به دستیابی به بمب نزدیک تر می شود، تلاش های دیپلماتیک بین المللی نتیجه چندانی حاصل نمی کند و در نهایت یک گزینه وجود خواهد داشت. ایران مسلح به سلاح هسته ای یا اقدام نظامی. این ها انتخاب های وحشتناکی است. گزینه کره شمالی یا عراق. به جای اینها، به گزینه های بهتر برای پرداختن به دو نگرانی اصلی نگاهی بیندازیم 1. بندهای مربوط به پایان اعتبار محدودیت های قانونی در توافقات جنبی هسته ای 2. رفتار ایران در منطقه

گلدنبرگ در ادامه پیام های خود آورده است:« درخصوص بندهای مربوط به پایان محدودیت های وضع شده در برنامه هسته ای ایران، پایبندی به توافق و در نهایت چند سال قبل از پایان اعتبار، مذاکره مجدد برای تمدید توافق با محدودیت های موقتی یک راهکار است. در این خصوص می توان به ایران مشوق هایی در خصوص برق هسته ای غیرنظامی پیشنهاد داد که به لحاظ اقتصادی از آن بهره مند شود اما نتواند از آن در یک برنامه تسلیحاتی استفاده کند. چند سال دیگر که موفقیت این توافق مشخص شود، ما حمایت بیشتری از جانب شرکایمان برای مذاکره مجدد درباره این مورد خواهیم داشت. همچنین اگر ما مشوق های معقولی پیشنهاد بدهیم، تمایل ایران را نیز مشاهده می کنیم.

وی افزود:« درخصوص مقابله با رفتارهای ایران در منطقه، نمی توان از طریق این توافق با این مسئله برخورد کرد. اما اقدامات بیشتری را می توان از جنبه بین المللی و نظامی به انجام رساند. این کار را می توان بدون توجه به جایگاه برجام ، انجام داد. بنابراین حتی اگر توافق هسته ای را دوست نداشته باشید یا نسبت به آن متمایل باشید، پاپس کشیدن از این توافق در حال حاضر کار عقلانی نیست.