تشنگی درختان چیتگر؛ آبفا پاسخ نمی‌دهد

به گزارش خبرنگار خبرگزاری صداوسیما ، مشاهدات میدانی ما از بوستان جنگلی چیتگر خبر از خشک شدن درختانی می‌دهد که اگر آب به آن‌ها می‌رسید سایه آن‌ها سال‌های سال بر سر رهگذران این پارک باقی می‌ماند.

یکی از رهگذران می‌گوید: مدتهاست که این درختان درحال خشک شدن هستند و انگار کسی توجهی به این مسئله ندارد.
بوستان جنگلی چیتگر عمری بیش از ۵۰ سال دارد، زهرا صدراعظم رئیس کمیسیون سلامت و محیط زیست شورای شهر تهران می‌گوید درختان بوستان چیتگر، درختان سوزنی‌برگ هستند و زمانی که عمرشان به اتمام می‌رسد طبیعی است که از بین می‌روند و باید درختان دیگری را جایگزین آن‌ها کرد.
یک جستجوی کوتاه در خصوص عمر درختان سوزنی برگ نشان می‌دهد که این درختان دارای عمر طولانی (بیش از ۱۰۰ سال) و مقاوم در برابر هر اقلیمی هستند بنابر این نمی‌توان گفت: عمر مفید درختان پارک ۵۰ ساله قبل از اتمام زمان زنده بود نشان بی دلیل به پایان رسیده است.
خبر‌های موجود از تخریب بوستان جنگلی چیتگر نشان می‌دهد، روند تخریب اين بوستان از سال ۹۲ با قطع آب آن توسط شرکت آب و فاضلاب استان تهران رقم خورد.

هر چند قطع آب، موقتی بود، اما به گفته احسان صفایی، معاون خدمات شهری منطقه ۲۲ از سال ۹۶ به‌طور کامل آب این بوستان جنگلی قطع شد و چندی پیش توانستند بعد از دو سال چیتگر را آبیاری کنند.

منطقه ۲۲ شهرداری به سازمان آب ۱۴۰ میلیارد تومان بدهی دارد که ۳۰ میلیارد تومان به دلیل تأمین آب‌بها و مابقی به دلیل انشعابات است.
حالا موضوع اینجاست که آیا شهرداری تهران قادر به پرداخت این رقم بدهی نیست؟ و آیا تاوان این سوء مدیریت دو ارگان شهرداری و آبفای استان تهران را باید درختان بوستان چیتگر بدهند؟

البته این درحالی است که هر روز بر جمعیت شهر تهران افزوده می‌شود و هر روز، بیشتر نیاز به راهکاری برای جلوگیری از آلودگی هوا به چشم می‌آید.

واقعیت این است که بسیاری از درختان چیتگر طی سال‌های اخیر به دلیل کم آبی خشک شده‌اند و تعداد زیادی نیز دچار آفت‌های گوناگون شده اند و احتمال سرایت این آفات به دیگر درختان نیز وجود دارد.
به گفته مجید فراهانی، عضو کمیسیون برنامه و بودجه شورای شهرتهران اکنون ۳ هزار درخت آفت‌زده در چیتگر وجود دارد که باید هر چه زودتر تعیین تکلیف شود.
همچنین چندسالی است که منطقه ۲۲ تهران شاهد ساخت و ساز‌های سریع و انبوه است ساختمان‌هایی که خبر از اسکان جمعیتی قابل توجه در این منطقه می‌دهد و این‌ها همان همسایگان چیتگر هستند که روز به روز بر نگرانیشان برای از دست رفتن چیتگر افزوده می‌شود.
مجید فراهانی عضو شورای شهرتهران با اشاره به اینکه افزایش جمعیت این منطقه سبب تغییر اقلیم این منطقه و پاسخگو نبودن آب برای آبیاری درختان چیتگر شده است. گفت: شهرداری با آبفا همکاری داشته و حتی در صحن شورا تسهیلاتی برای انشعابات و اشتراکات آبفا دادیم همچنین با توجه به لابی سنگین آبفا برای دریافت تسهیلات، می‌توانستیم حداقل امتیازاتی از آن‌ها بگیریم که یکی از آن‌ها وصل مجدد آب چیتگر باشد.
وی افزود : طبق اخبار واصله ۴۰ درصد آب چاه‌های چیتگر در انحصار یک پارک آبی، باشگاه‌های سوارکاری و مجموعه‌های دیگر است و چرا باید این در انحصار دیگران باشد در حالی که این مجموعه‌ها برای شهرداری درآمدی ندارند و آن‌ها نیز نه تنها پولی نمی‌دهند، آب مجانی نیز دریافت می‌کنند و این جای سوال دارد.
این در حالی است که علی نوذرپور، شهردار منطقه ۲۲، وزارت نیرو را مقصر می‌داند و می‌گوید: «وزارت نیرو براساس قانون هوای پاک مکلف بود تا ۱۵ مترمربع سرانه رایگان به شهرداری‌ها بدهد، ولی از چند سال گذشته مشکل کم‌آبی شروع و به‌مدت چند سال آب قطع شد و با پیگیری برای رفع این مشکل حتی مجبور شدیم آب مورد نیاز را از بخش خصوصی تأمین کنیم.»
مسئولان شهری دلایل مختلفی از جمله همکاری نکردن منابع طبیعی، آفت زدن بیش از ۳ هزار اصله از درختان بوستان چیتگر، آتش‌سوزی‌های عمدی و غیر عمدی را از عوامل نابودی پارک جنگلی چیتگر عنوان می‌کنند.

این در حالی است که در روز‌های گذشته محسن هاشمی، رئیس شورای اسلامی شهر تهران که برای بررسی چگونگی فرآیند احیای بوستان چیتگر بازدیدی از آن داشت. در جریان این بازدید «سوء مدیریت» را عامل مهم خشک شدن درختان بزرگ‌ترین بوستان شهر تهران دانست.
وی پس از بازدید از بوستان جنگلی چیتگر عنوان می‌کند: «مشکل اصلی بوستان چیتگر آب است با توجه به هزینه‌های پنهانی این بوستان که به حدود ۱۰ میلیارد تومان هم می‌رسد، تأمین نشدن ۳۰۰ تا ۴۰۰ میلیون تومان هزینه برای آب آن به نوعی سوء مدیریت است.
رئیس شورای شهر تهران، همچنین «لجبازی وزارت نیرو» را دلیل مناسبی برای آب نرساندن به درخت‌های بوستان جنگلی چیتگر دانست و خاطرنشان کرد: «تأمین آب اولویت اصلی  اين بوستان است و برای رساندن آب به پای درختان همه کارکنان را جمع خواهیم کرد.»
همه این نگرانی‌ها درحالی است که تماس‌های ما با شرکت آبفای استان تهران برای اطلاع از سرنوشت این بوستان بی نتیجه مانده است.