خطبه شماره ۱۴۴ نهج البلاغه؛ فضیلت خاندان پیامبر (ص)

به گزارش گروه وب‌گردی خبرگزاری صدا و سیما، خطبه ۱۴۴ از کتاب ارزشمند نهج البلاغه در بیان مولا امیرالمؤمنین امام علی علیه‌السلام و ترجمه سید جعفر شهیدی را بخوانید و بشنوید.

صوت عربی

صوت فارسی

خدا پیامبرانش را برانگیخت و وحى خود را خاص ایشان فرمود و آنان را حجت خود بر آفریدگانش کرد تا برهانى یا جاى عذرى نماند براى آفریدگان. یس، آنان را به راه حق خواند به زبانى راست زبان پیامبران. خواست تا درون بندگان آشکار کند و آن چه در دل دارند پدیدار کند. نه آن که بر اسرار پوشیده آنان دانا نبود و بر آن چه در سینه هاى خود نهفته اند، بینا نبود، بلکه خواست آنان را بیازماید تا کدام یک از عهده تکلیف، نیکوتر برآید تا پاداش، برابر کار نیک بود، و کیفر، مکافات کار بد.

کجایند کسانى که پنداشتند آنان نه ما دانایان علم قرآنند؟ به دروغ و ستمى که بر ما مى رانند. خدا ما را بالا برده و آنان را فرو گذاشته، به ما عطا کرده و آنان را محروم داشته، ما در حوزه عنایت خود در آورد، و آنان را از آن برون کرد. راه هدایت را با راهنمایى ما می‌پویند و روشنى دل هاى کور را از ما مى جویند.

همانا امامان از قریش اند که درخت آن را در خاندان هاشم کشته اند، دیگران درخور آن نیستند و طغراى امامت را جز به نام هاشمیان ننوشته اند و از این خطبه است دنیاى زودگذر را گزیدند و آخرت جاودانه را نپسندیدند. چشمه زلال را واگذاردند و از آب تیره و ناگوار نوشیدند.

گویى فاسق را مى بینم با منکر یار است و همنشین، بدان مأنوس و با آن قرین تا آن که موى سرش در آن رنگ سپید پذیرد و خوى او رنگ منکر گیرد. پس کف بر دهان آرد، چون موج روى آب که پرواى غرقه ساختن چیزى را ندارد، یا چون افتادن آتش در گیاه خشک پژمرده که باکش نبود چه را سوزانده.

کجاست خردهاى روشنى جو از چراغ هاى رستگارى؟ و دیده هاى نگرنده به نشانه هاى پرهیزکارى؟ کجاست دل هایى که بخشیده در راه رضاى کردگار بود و پیمان بسته بر طاعت پروردگار؟

بر متاع ناچیز دنیا فراهم آمدند و براى به‌دست‌آوردن حرام، یکدیگر را پس زدند. نشان بهشت و دوزخ براى آنان افراشته شد، روی‌های خود از بهشت گرداندند و با کردار خویش به سوى دوزخ راندند. پروردگارشان خواند، رمیدند و پشت کردند، شیطانشان خواند، پذیرفتند و روى آوردند.